Van Tashi deleg (tasji te lé) naar Namasté
Door: Margot
Blijf op de hoogte en volg Margot
29 Augustus 2014 | Nepal, Kodari
Namasté allemaal!
Het gaat nog steeds allemaal super goed met mij en de reis is nog steeds fantastisch!
Vandaag ga ik jullie vertellen van mijn belevenissen in Tibet en mijn twee dagen in Nepal (waar ik nu ben).
Om te beginnen hebben we met de groep het moordspel gedaan (als ik terug ben ga ik dat zeker bij de scouting introduceren :) )
Het moordspel houdt in dat je uit 3 hoeden een naam (iemand van de groep) een 'moordwapen' en een 'moordplaats' moet halen.
Vervolgens is het de bedoeling dat jij degene op jouw kaartje met het wapen op het volgende kaartje, op de plek van het laatste kaartje vermoord.
Ik had echt een super super moeilijke!!! Ik moest Rob vermoorden met een koekenpan tijdens het winkelen. (Zie maar eens een koekenpan mee te nemen zonder dat dat opvalt..) Vooral aangezien we niet 3 dagen gingen wildkamperen en dus niet zouden winkelen... redelijk onmogelijk.
Helaas werd ik vermoord voordat ik Rob kon afmaken, maar het was erg grappig om te zien hoe mensen elkaar achterna zaten met bijzondere voorwerpen.
Dat allemaal op 4500 mtr. boven zeeniveau!!! En mensen, dat is koud 's nachts tijdens wildkamperen... brrr!!! (Gelukkig had ik een goede slaapzak).
De volgende dag om 5 uur op om een flink eind te reiden om eindelijk op het Tibetaanse plateau te komen. Daarbij zijn we over de prachtige tangulapas gereden van 5100 meter hoog!!!
Helaas was de weg enorm slecht (ik heb nog steeds blauwe plekken van het stoten van mijn lijf in de truck door alle hobbels... Door de slechte weg konden we helaas niet zo ver reizen als gepland, waardoor we noodgedwongen op ruim 5000 meter boven zeeniveau moesten wildkamperen. Veel mensen waren ziek vanwege de hoogte, maar 's avonds had ik nergens last van! Helaas toen ik op stond wel. En jongens wat was dat een beroerd gevoel zeg!!!
Ik had enorme hoofdpijn, was ontzettend misselijk, duizelig had een versnelde hartslag en mijn ademhaling was versneld en zwaar. En brrrr ik had het koud!! Pfoe...
Die dag was echt mijn beroerdste dag maar tegelijkertijd ook echt één van mijn mooiste dagen.
We gingen die dag namelijk naar Amdo om onze gids op te halen en ik had daar een persoonlijke missie. Mama had gevraagd of ik daar geld kon doneren in haar naam aan een vrouwenklooster, omdat vrouwenkloosters in Tibet ontzettend arm zijn. Er was vooraf al veel onzerkerheid of we er heen gingen of niet, maar we gingen echt.
Eenmaal daar wist de gids alleen een vrouwenklooster 20 km. verderop. Beetje jammer, maar beter iets dan niets! Nou nog geen 3 minuten later vonden we boeddhistische nonnen en daarmee het vrouwenklooster van Amdo.
Beroerd als ik was, voelde ik me helemaal gelukkig dat we het gevonden hadden en ik voor mama het geld kon doneren. Sterker nog, we mochten met zijn allen naar de ontvangst/eet/gezelligheidskamer van het kloostertje. Wauw!!! Het was echt arm, maar op hun manier hadden ze het prachtig ingericht. De vrouwen waren ontzettend vereerd door ons bezoek en de donatie van mama. Ze wilden zelfs haar naam (die door de Tibetaanse tolk werd vertaald naar het Tibetaans) van mama weten om haar in hun gebeden te kunnen noemen. Overmand door alle indrukken, mijn ellendige gevoel door de hoogteziekte en het ook nog krijgen van dè witte Tibetaanse shawl (Kata geloof ik) kwamen er stiekem een paar traantjes er aan te pas (later bleek dat ik emotioneel wordt van hoogteziekte, zoals anderen in de groep zeer chagrijnig werden).
Helaas net na het vertrek bij het klooster kwam het hete water (thee is duur) en het koekje dat ik had gekregen er weer via dezelfde weg uit... Ik was echt beroerd...
Later die dag, toen ik ORS probeerde te drinken weer over moeten geven. Bah.
Die avond dan ook voor het avondeten naar 'bed' (wildkampeerslaapplaats).
Gelukkig voelde ik me de volgende dag weer stukken beter :) en dat was nog wel dè dag dat we naar Lhasa, de hoofdstad van Tibet, gingen.
Mijn eerste indruk van Lhasa was verschrikkelijk. Ik zag overal Chinese militairen en overal waren Chinese vlaggen. De Chinezen wilden echt laten zien dat zij overheersten. Ook op alle monumenten en belangrijke toeristische gebouwen prijkten vlaggen.
Nog erger waren de enorme winkelstraten in het centrum. Aan één van die straten lag ons hotel. Toen ik voor het eerst liep in Lhasa zag ik fashion winkels etc. Verschrikkelijk!!!
Waar is het échte Tibet gebleven?!!
Gelukkig liep je vanuit die straten meteen het echte Lhasa/Tibet binnen. En dat was zóóó mooi. Ook al waren daar ook de Chinese vlaggen, die werden overschaduwd door al het moois in de straten. Geweldig.
Wat ik zo prachtig vond in Lhasa en wat ik in de rest van de dorpjes in Tibet ook zag was dat de mensen hier nog écht kunnen lachen. Als je naar iemand lachte dan kreeg je gewoon zo'n prachtige lach uit het hart terug, geweldig. Ondanks de lastige situatie waarin ze zitten (de Chinese bezetting en de armoede) waren deze mensen nog in staat om je een lach uit het hart te schenken. Wauw.
In en om Lhasa heb ik allerlei prachtige monumentale dingen bezocht zoals het Potala Palace en verschillende kloosters. Stuk voor stuk prachtige gebouwen van binnen en van buiten.
Aan het einde van ons bezoek aan Lhasa, vlak voordat we gingen, kregen we echter vervelend nieuws. Ik geef jullie even de verkorte overzichtelijke versie.
Doordat er ongelukken waren gebeurd met toeristen moest er voortaan een Chinese agent met ons mee in de Truck en hoe lang dat ging duren was nog onbekend. Ook was de situatie in Nepal verslechterd. Door het regenseizoen en de enorme hoeveelheid regen zijn een aantal natuurrampen geweest (modderstromen en aardverschuivingen) waardoor het niet meer mogelijk was om de weg van de grens met Tibet naar de hoofdstad te gebruiken. Het was dus onduidelijk of de weg op tijd gerepareerd zou kunnen worden, en of we naar Kathmandu (de hoofdstad van Nepal) konden komen.
Gelukkig waren er nog opties om toch in Kathmandu te komen. 1 was een hike met een persoonlijke tassendrager en de andere was om met de helikopter te gaan.
Dus als alles doorgat ga ik over een paar dagen met de helikopter naar Kathmandu!!!!
Ik moet zeggen dat het nog niet minder is geworden met het aapjes kijken en ik heb steeds meer het idee alsof andere mensen op safari zijn om ons te bekijken... Als wij bijvoorbeerld tijdens het reizen met de truck ergens stoppen om eten te koken dan stoppen er geheid een heel aantal auto's en bussen met Chinezen met grote camera's om foto's te maken en (als ze durven) een praatje met ons te maken. Of de auto's gaan langzamer rijden en openen de ramen om vanuit de auto foto's te maken.
Voordat we Tibet weer gingen verlaten, brachten we nog even een bezoekje aan de Mount Everest. We hebben daar geslapen in het basiskamp, waar de echter bergbeklimmers naartoe gaan voordat ze de berg gaan beklimmen. Vanuit daar zijn we naar het uitzichtpunt gelopen. Omdat we wederom boven de 5000 meter boven zeeniveau waren, was de 4km lange tocht erg zwaar. Ik had weer hoofdpijn en voelde me misselijk en was binnen no-time buiten adem. Ik onderdrukte de symptomen zo veel mogelijk, maar na een paar meter had ik al het gevoel dat ik kapot ging in die brandende zon. Op dat moment hoorde ik echter papa in mijn hoofd. Ach kom op watje! Je bent pas net op pad!!! En je pap, daar had je gelijk in. En hop; daar was mijn nieuwe energie. Het was en bleef een zware tocht, maar ik heb het overleefd :)
Het was wel enigszins een teleurstelling dat de Mount Everest nog best ver weg was van het uitzichtpunt, maar we hadden het uitzonderlijke geluk dat we helder zicht hadden (meestal is de berg verstopt in de wolken) en we hebben zelfs de top kunnen zien.
Bij terugkomst sloeg de hoogteziekte in als en bom en ben ik meteen in bed gekropen. De volgende dag gelukkig weer stukken beter!
De dag dat we de grens zouden oversteken zaten we nog boven de 5000 meter, en geurende de dag zijn we zo'n 4000 meter gezakt!!! En wat en verschil qua omgeving is dat!!! We gingen van een woestijnomgeving naar een tropische omgeving in een paar uur!!!
En daar zitten we dan nu, in het tropische Nepal. Inmiddels al 3 bloedzuigers van mijn benen af getrokken en spinnen en andere beesten in een paar maten groter dan het gemiddelde in Nederland gevonden. Ja gezellige beestenboel is het ineens (ook prachtige vlinders natuurlijk!).
Vandaag ben ik van een 180 meter hoge waterval afgedaald door te abseilen. De waterval was in 7 kleinere watervallen verdeeld waarvan de hoogste 45 meter.
Morgen ochtend ga ik als het goed is 160 meter de diepte in springen door te bungeejumpen en daarvoor dezelfde diepte in met een 'swing' (een soort enorme schommel waarbij we eerst een 100 meter lange vrije val maken). Ook gaan we nog hiken door de bergen.
En dan over een paar dagen mijn helikoptervlucht!!!
Doeiiiiii
Het gaat nog steeds allemaal super goed met mij en de reis is nog steeds fantastisch!
Vandaag ga ik jullie vertellen van mijn belevenissen in Tibet en mijn twee dagen in Nepal (waar ik nu ben).
Om te beginnen hebben we met de groep het moordspel gedaan (als ik terug ben ga ik dat zeker bij de scouting introduceren :) )
Het moordspel houdt in dat je uit 3 hoeden een naam (iemand van de groep) een 'moordwapen' en een 'moordplaats' moet halen.
Vervolgens is het de bedoeling dat jij degene op jouw kaartje met het wapen op het volgende kaartje, op de plek van het laatste kaartje vermoord.
Ik had echt een super super moeilijke!!! Ik moest Rob vermoorden met een koekenpan tijdens het winkelen. (Zie maar eens een koekenpan mee te nemen zonder dat dat opvalt..) Vooral aangezien we niet 3 dagen gingen wildkamperen en dus niet zouden winkelen... redelijk onmogelijk.
Helaas werd ik vermoord voordat ik Rob kon afmaken, maar het was erg grappig om te zien hoe mensen elkaar achterna zaten met bijzondere voorwerpen.
Dat allemaal op 4500 mtr. boven zeeniveau!!! En mensen, dat is koud 's nachts tijdens wildkamperen... brrr!!! (Gelukkig had ik een goede slaapzak).
De volgende dag om 5 uur op om een flink eind te reiden om eindelijk op het Tibetaanse plateau te komen. Daarbij zijn we over de prachtige tangulapas gereden van 5100 meter hoog!!!
Helaas was de weg enorm slecht (ik heb nog steeds blauwe plekken van het stoten van mijn lijf in de truck door alle hobbels... Door de slechte weg konden we helaas niet zo ver reizen als gepland, waardoor we noodgedwongen op ruim 5000 meter boven zeeniveau moesten wildkamperen. Veel mensen waren ziek vanwege de hoogte, maar 's avonds had ik nergens last van! Helaas toen ik op stond wel. En jongens wat was dat een beroerd gevoel zeg!!!
Ik had enorme hoofdpijn, was ontzettend misselijk, duizelig had een versnelde hartslag en mijn ademhaling was versneld en zwaar. En brrrr ik had het koud!! Pfoe...
Die dag was echt mijn beroerdste dag maar tegelijkertijd ook echt één van mijn mooiste dagen.
We gingen die dag namelijk naar Amdo om onze gids op te halen en ik had daar een persoonlijke missie. Mama had gevraagd of ik daar geld kon doneren in haar naam aan een vrouwenklooster, omdat vrouwenkloosters in Tibet ontzettend arm zijn. Er was vooraf al veel onzerkerheid of we er heen gingen of niet, maar we gingen echt.
Eenmaal daar wist de gids alleen een vrouwenklooster 20 km. verderop. Beetje jammer, maar beter iets dan niets! Nou nog geen 3 minuten later vonden we boeddhistische nonnen en daarmee het vrouwenklooster van Amdo.
Beroerd als ik was, voelde ik me helemaal gelukkig dat we het gevonden hadden en ik voor mama het geld kon doneren. Sterker nog, we mochten met zijn allen naar de ontvangst/eet/gezelligheidskamer van het kloostertje. Wauw!!! Het was echt arm, maar op hun manier hadden ze het prachtig ingericht. De vrouwen waren ontzettend vereerd door ons bezoek en de donatie van mama. Ze wilden zelfs haar naam (die door de Tibetaanse tolk werd vertaald naar het Tibetaans) van mama weten om haar in hun gebeden te kunnen noemen. Overmand door alle indrukken, mijn ellendige gevoel door de hoogteziekte en het ook nog krijgen van dè witte Tibetaanse shawl (Kata geloof ik) kwamen er stiekem een paar traantjes er aan te pas (later bleek dat ik emotioneel wordt van hoogteziekte, zoals anderen in de groep zeer chagrijnig werden).
Helaas net na het vertrek bij het klooster kwam het hete water (thee is duur) en het koekje dat ik had gekregen er weer via dezelfde weg uit... Ik was echt beroerd...
Later die dag, toen ik ORS probeerde te drinken weer over moeten geven. Bah.
Die avond dan ook voor het avondeten naar 'bed' (wildkampeerslaapplaats).
Gelukkig voelde ik me de volgende dag weer stukken beter :) en dat was nog wel dè dag dat we naar Lhasa, de hoofdstad van Tibet, gingen.
Mijn eerste indruk van Lhasa was verschrikkelijk. Ik zag overal Chinese militairen en overal waren Chinese vlaggen. De Chinezen wilden echt laten zien dat zij overheersten. Ook op alle monumenten en belangrijke toeristische gebouwen prijkten vlaggen.
Nog erger waren de enorme winkelstraten in het centrum. Aan één van die straten lag ons hotel. Toen ik voor het eerst liep in Lhasa zag ik fashion winkels etc. Verschrikkelijk!!!
Waar is het échte Tibet gebleven?!!
Gelukkig liep je vanuit die straten meteen het echte Lhasa/Tibet binnen. En dat was zóóó mooi. Ook al waren daar ook de Chinese vlaggen, die werden overschaduwd door al het moois in de straten. Geweldig.
Wat ik zo prachtig vond in Lhasa en wat ik in de rest van de dorpjes in Tibet ook zag was dat de mensen hier nog écht kunnen lachen. Als je naar iemand lachte dan kreeg je gewoon zo'n prachtige lach uit het hart terug, geweldig. Ondanks de lastige situatie waarin ze zitten (de Chinese bezetting en de armoede) waren deze mensen nog in staat om je een lach uit het hart te schenken. Wauw.
In en om Lhasa heb ik allerlei prachtige monumentale dingen bezocht zoals het Potala Palace en verschillende kloosters. Stuk voor stuk prachtige gebouwen van binnen en van buiten.
Aan het einde van ons bezoek aan Lhasa, vlak voordat we gingen, kregen we echter vervelend nieuws. Ik geef jullie even de verkorte overzichtelijke versie.
Doordat er ongelukken waren gebeurd met toeristen moest er voortaan een Chinese agent met ons mee in de Truck en hoe lang dat ging duren was nog onbekend. Ook was de situatie in Nepal verslechterd. Door het regenseizoen en de enorme hoeveelheid regen zijn een aantal natuurrampen geweest (modderstromen en aardverschuivingen) waardoor het niet meer mogelijk was om de weg van de grens met Tibet naar de hoofdstad te gebruiken. Het was dus onduidelijk of de weg op tijd gerepareerd zou kunnen worden, en of we naar Kathmandu (de hoofdstad van Nepal) konden komen.
Gelukkig waren er nog opties om toch in Kathmandu te komen. 1 was een hike met een persoonlijke tassendrager en de andere was om met de helikopter te gaan.
Dus als alles doorgat ga ik over een paar dagen met de helikopter naar Kathmandu!!!!
Ik moet zeggen dat het nog niet minder is geworden met het aapjes kijken en ik heb steeds meer het idee alsof andere mensen op safari zijn om ons te bekijken... Als wij bijvoorbeerld tijdens het reizen met de truck ergens stoppen om eten te koken dan stoppen er geheid een heel aantal auto's en bussen met Chinezen met grote camera's om foto's te maken en (als ze durven) een praatje met ons te maken. Of de auto's gaan langzamer rijden en openen de ramen om vanuit de auto foto's te maken.
Voordat we Tibet weer gingen verlaten, brachten we nog even een bezoekje aan de Mount Everest. We hebben daar geslapen in het basiskamp, waar de echter bergbeklimmers naartoe gaan voordat ze de berg gaan beklimmen. Vanuit daar zijn we naar het uitzichtpunt gelopen. Omdat we wederom boven de 5000 meter boven zeeniveau waren, was de 4km lange tocht erg zwaar. Ik had weer hoofdpijn en voelde me misselijk en was binnen no-time buiten adem. Ik onderdrukte de symptomen zo veel mogelijk, maar na een paar meter had ik al het gevoel dat ik kapot ging in die brandende zon. Op dat moment hoorde ik echter papa in mijn hoofd. Ach kom op watje! Je bent pas net op pad!!! En je pap, daar had je gelijk in. En hop; daar was mijn nieuwe energie. Het was en bleef een zware tocht, maar ik heb het overleefd :)
Het was wel enigszins een teleurstelling dat de Mount Everest nog best ver weg was van het uitzichtpunt, maar we hadden het uitzonderlijke geluk dat we helder zicht hadden (meestal is de berg verstopt in de wolken) en we hebben zelfs de top kunnen zien.
Bij terugkomst sloeg de hoogteziekte in als en bom en ben ik meteen in bed gekropen. De volgende dag gelukkig weer stukken beter!
De dag dat we de grens zouden oversteken zaten we nog boven de 5000 meter, en geurende de dag zijn we zo'n 4000 meter gezakt!!! En wat en verschil qua omgeving is dat!!! We gingen van een woestijnomgeving naar een tropische omgeving in een paar uur!!!
En daar zitten we dan nu, in het tropische Nepal. Inmiddels al 3 bloedzuigers van mijn benen af getrokken en spinnen en andere beesten in een paar maten groter dan het gemiddelde in Nederland gevonden. Ja gezellige beestenboel is het ineens (ook prachtige vlinders natuurlijk!).
Vandaag ben ik van een 180 meter hoge waterval afgedaald door te abseilen. De waterval was in 7 kleinere watervallen verdeeld waarvan de hoogste 45 meter.
Morgen ochtend ga ik als het goed is 160 meter de diepte in springen door te bungeejumpen en daarvoor dezelfde diepte in met een 'swing' (een soort enorme schommel waarbij we eerst een 100 meter lange vrije val maken). Ook gaan we nog hiken door de bergen.
En dan over een paar dagen mijn helikoptervlucht!!!
Doeiiiiii
-
29 Augustus 2014 - 20:23
Jori Smerkelbach:
Lieve Margot,
Wat een knappe avonturen in Tibet. Ben je Kuifje nog tegen gekomen? Wat knap dat je al die spannende dingen durft te doen, wat een durfal ben jij. We zijn heel benieuwd naar het vervolg, we blijven je volgen tot je weer thuis bent.
knuffel van Joris
-
29 Augustus 2014 - 23:26
Opa En Oma:
Ik heb Oma je verhaal voorgelezen, zij vroeg zich af hoeveel Kg je inmiddels bent afgevallen.
Na zoveel inspanning denk ik dat de weegschaal het wel aankan,
maar die is daar misschien ver te zoeken.
Geniet maar zoveel je kan, ook al is de prijs soms hoog,
het is je gegund.
Een dikke knuffel en een zoen,
kan soms heel wat doen. Je Opa en Oma -
29 Augustus 2014 - 23:53
Jos Smeets:
He heldin, ik vond een klim park al heel wat. Mooie avonturen beleef je. Ben benieuwd naar de ervaring
Van de bungee swing. Heel veel succes en plezier. Groetjes Jos. -
30 Augustus 2014 - 18:33
Fred:
Hoi Margot,
Ik merk wel dat sinds je betaling aan die arme nonnekes we ons een stuk prettiger in het hoofd voelen, ik hoop niet dat ze te veel en te hard voor ons bidden, anders gaan we te snel hemelen. Bungeejumping inmiddels ook al achter de rug, en van de heli mag je zelf vertellen. kus vanuit het berkenbos.
ps Je had vier keer dat oude dametje uploaded, ik heb ze drie keer verwijderd en de andere pics toegevoegd.Stuur ze maar naar het gmail adres, dat lijkt te werken. -
31 Augustus 2014 - 08:32
Carla:
Nou Margot, Eindhoven hier oma van den Berk had het gisteren over jou ze krijgt iedere keer een verslag van je vader en leest dit natuurlijk allemaal het heeft indruk gemaakt hoor.
Zo was ze Gisteren was ze bij mij en had het met mijn kinderen over jou.
Dat je heel ver weg zat ze dacht in China een half jaar wegblijft en ontzettend veel dingen meemaakt in je eentje.
Al zou ze een miljoen gekregen hebben vroeger, nee zou ze nooit gedaan hebben,
Ik moet zeggen ik lijk op haar ook ik zou niet gaan alhoewel het heel veel geld is.
Zo zie je maar er blijven ook heel veel dingen hangen bij oma en daar ben jij er een van Margot.
By THE way, hoe ver is je boek al!,,,
Gr. Carla
-
01 September 2014 - 09:46
Renée:
Lieve Margot,
Jeetje wat een verhaal weer! Leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt.
Ben blij dat je het naar je zin hebt, maar mis je gezelligheid wel hoor hier!
Wij beginnen vandaag allemaal weer aan ons normale leven, dus geniet jij maar extra daar!
Ervaringen die je je hele leven met je mee draagt.
Kijk weer uit naar je volgende verhaal:).
X Renée -
03 September 2014 - 17:50
Anoniem:
ben om kwart over 6 vanmorgen opgestaan, douchen oude broek aan bak koffie en snel naar mijn postadres, tot 11 uur hard gewerkt plee's schoonmaken alles met nat boven en goed stofzuigen. twee keer mijn kop gestoten, was gevouwen gezin 3 kids veel sporten en alles vies. keuken ook even gepoets.
snel naar de JUMBO eten halen voor vanavond sla gebakken aard en vlees. daarna snel optutten mooimaken en hup naar KPMG .
tot 6 uur in dienst geweest van het bedrijf en hup naar huis koken was ophangen inmiddels zal het dan half 9 zijn bak koffie en tv aan om 12 uur slapen en morgen weer vroeg op.
ik zeg maar zo Margo, blijf lekker daar pak je momentje en geniet.
een tante -
03 September 2014 - 20:08
Jan:
Hoi Margo,
We hebben vandaag weer eens wat van je zitten lezen,als we dat zo allemaal horen zouden we ook wel eens die kant uit willen alleen geen bungeejumping.En uiteraard niet zo avontuurlijk. Het is daar voor jou echt genieten.Wij hopen dat je nog veel ziet en dat het een belevenis wordt om nooit te vergeten.
Groetjes van de overburen Jan en Maria -
06 September 2014 - 09:12
Elly En Piet:
Hallo Margot,
Zaterdagmorgen,en ik zit lekker eventjes te genieten van jouw verhaal.
Wat een belevenis heb je weer mee gemaakt,en nu ook nog een helikoptervlucht in het vooruitzicht ,jij durft hoor.
Heb je bij die hoogte geen last van je astma gehad? Dat je emotie naar boven komen is te begrijpen,jij ziet zo vele mooie natuurverschijnselen ,daar moeten gewoon tranen aan de pas komen.En een donatie voor het vrouwenklooster wat een geweldig goed idee.je moet er maar opkomen,zo kunnen ze nu wat extra eten geven aan die gene die het hard nodig hebben.
Margot ga genieten ,we wachten op je volgende verhaal.een knuffel van tante snellie .
-
20 September 2014 - 11:13
Paul En Ria.:
We hebben weer met veel plezier dit verhaal gelezen. Wat maak jij veel spannende dingen mee !!! Dit wordt vast en zeker de reis van je leven !! geniet maar verder en we kijken weer uit naar jouw volgende verslag. vele groetjes, Paul en Ria. -
21 September 2014 - 21:21
Elly En Piet:
Hallo Margot,
Morgen is het 22 september volgens de agenda ben je dan jarig alweer 24 jaar en dat ga je nu vieren in een prachtig land.
Margot van Harte Gefeliciteerd vele kusjes en knuffels van tante snellie en Piet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
